Emotionele Sauna

Persoonlijk heb ik het niet zo op sauna’s. Noem me er te preuts voor, maar je zou je collega of je baas er maar tegenkomen. Nee, dan ga ik liever naar de emotionele sauna. Gewoon luisteren naar wat mijn ziel ergens van vindt en dat delen met mensen die heel dicht bij mij staan.

Ik ben daar eigenlijk wel mee opgevoed, met dat ‘dicht bij je gevoel blijven’. Soms leidde dat tot dramatische toestanden, met geschreeuw en gehuil en slaande deuren. Mijn moeder heeft haar hart dikwijls vast gehouden als het weer eens clashte tussen mij en mijn zussen. Maar, zo zei ze onlangs: ‘Hoe heftig het vroeger ook was, het heeft jullie uiteindelijk heel dicht bij elkaar gebracht.’

Zo vanzelfsprekend het voor mij is om eerlijk te zijn over wat ik denk en voel, voor veel mensen is het dat totaal niet. Als je merkt dat het grote consequenties heeft om eerlijk te zijn over wat je denkt of voelt, ontwikkel je vanzelf een mechanisme waardoor je minder eerlijk en meer sociaal wenselijk wordt. Als je bijvoorbeeld werd uitgelachen als je moest huilen. Of als je iemand hebt verloren van wie je heel veel hield. Maar ook als je gepest bent of als je een nare ervaring hebt gehad in je verleden.

Maar eigenlijk heeft iedereen wel een bepaald mechanisme ontwikkeld als het gaat over het voelen en tonen van je emoties. Want al merk ik mijn emoties snel en vaak op, niet altijd weet ik ook precies wat mijn emoties mij willen vertellen. En bovendien: niet bij iedereen uit ik alles wat ik voel (gelukkig maar). En dat is normaal: niet iedereen hoeft te weten wat er in je ziel speelt, want het is nou eenmaal kwetsbaar. Maar aan de mensen die heel dicht bij me staan durf ik die kant van mijn hart wél te laten zien. Sterker nog: voor een echte verbinding is het belangrijk dat je juist ook emotioneel naakt bij elkaar durft te zijn.

Toch was er iemand die misschien wel het dichtst bij me stond tegen wie ik eigenlijk nooit helemaal eerlijk was. Bij wie ik een net iets minder erg of net iets mooier verhaal vertelde. Wie ik ervan overtuigde dat mijn emoties er niet toe deden en dat die van anderen belangrijker waren. Tegen wie ik vertelde dat het vanzelf wel overging, dat ik niet zo moest piepen.

En dat was ik zelf.

We liegen het meest tegen onszelf. Simpelweg omdat we iets niet willen voelen of denken. Of omdat we een ander niet willen kwetsen. Een jonge vrouw vertelde mij laatst dat een vriendin de vriendschap met haar had verbroken. ‘Ze vindt me te direct, ik zeg dingen die haar kwetsen.’ Het kwam nogal rauw op haar dak, want een week ervoor hadden ze het er juist over gehad en toen had de vriendin haar ervan overtuigd dat ze echt eerlijk mocht zijn. ‘Ze heeft dus gewoon keihard staan liegen,’ zei de jonge vrouw.

‘Dat klopt,’ zei ik, ‘maar niet tegen jou.’ Degene tegen wie ze het hardst heeft staan liegen, was tegen zichzelf.

Om emotioneel naakt te kunnen zijn bij een ander, moet je allereerst ook emotioneel naakt durven zijn bij jezelf. 

Weet jij wat er echt diep in je ziel zit? En durf jij daar eerlijk over te zijn?

Wees niet bang: je hoeft echt niet alles met iemand te delen. Er zijn dingen die gewoon lekker bij jou mogen blijven. Maar voor een goede relatie met jezelf (en dus uiteindelijk met anderen) is het gewoon superbelangrijk dat je zo af en toe met jezelf naar de emotionele sauna gaat. Dan is het ook een stuk minder moeilijk om er eens met een ander naartoe te gaan